‘Denkt u zich eens in… Over een kleine vier jaar moeten er tenminste vijfduizend elektrische vrachtauto’s op de weg rijden. In Nederland dus. Dat staat in het Klimaatakkoord.
Waar we in Nederland in 2018 al weer met z’n allen voor zijn gaan staan en in 2030 moeten dat er zelfs 10 duizend of nog beter 15 duizend zijn.

Momenteel rijden er zo’n 150 zware elektrische vrachtauto’s, zoals trekker/opleggers en de zogenoemde stevige bakwagens. Truckfabrikanten geven aan er klaar voor te zijn. Zij kunnen gaan leveren.

Onze leden, ondernemers in transport en logistiek, willen ook aan de bak. Wij willen die afgesproken zero emissie bevoorrading realiseren. Maar voor ondernemers betekent zero emissie een aantal uiteenlopende risico’s. Zoals de operationele inzetbaarheid qua actieradius en laadtijd.

Te midden van de verschillende uitdagingen tekent zich een aantal problemen af.
Problemen waar wij als transportsector vooralsnog geen grip op hebben – en dus ook geen oplossing: het energienetwerk, de laadfaciliteiten en de rekening! Dat zijn regelrechte showstoppers als we het niet snel in goede banen weten te leiden.

Ondernemers kunnen onmogelijk elektrische vrachtauto’s bestellen wanneer het onduidelijk is of ze die adequaat kunnen opladen. Zodat die vrachtwagens goed inzetbaar kunnen zijn. Zodat die vrachtwagens rendabel zijn. Het wordt steeds duidelijker dat er een hoop moet veranderen om het opladen van duizenden elektrische vrachtauto’s mogelijk te maken. En de tijd dringt…

Wat is er nodig? Ik zie drie urgenties.

De eerste betreft de politiek. Er is met hoge noodzaak beleid nodig dat de verzwaring van het energienet voor logistiek versnelt. Ontwikkelen op de toekomst. Al vóórdat ondernemers het nodig hebben. Want laten we het liggen, dan zijn we door de gebruikelijke doorlooptijden gewoonweg te laat. Dus blik op de toekomst en gaan. Anticiperend dimensioneren noemen wij dat.

De tweede urgentie betreft de politiek en het bedrijfsleven. Die doorlooptijden zelf moeten korter. Ondernemers kunnen niet uit de voeten met termijnen van enkele tot diverse jaren voor een goede bedrijfsaansluiting. En je kan ook simpelweg een vrachtauto niet stil laten staan. Dat is niet rendabel.

De laatste urgentie betreft innovatie. Die moet snel mogelijk maken wat nu nog niet kan.
Kleine en grotere doorbraken zijn nodig. Op politiek terrein, in de samenwerking en in de techniek. Zo noodzakelijk zelfs om straks met succes de zero emissie zones te kunnen inrichten.

Daarom is het heel goed én belangrijk dat ‘laden voor logistiek’ centraal staat tijdens dit seminar Future of Charging. Ik zie een inspirerende agenda, deskundige deelnemers en vooral een stevige ambitie.

Mijn bestuurders-hart maakt een sprongetje als ik zie welke onderwerpen hier vandaag voorbij komen.

• Batterij-oplossingen om netverzwaring te reduceren.
• Laadbeleid als onderdeel van de ontwikkeling van zero emissie zone.
• Concrete oplossingen voor het elektrificeren van de binnenvaart met batterijcontainers.
• Methodiek om laadgedrag van bedrijven in te schatten.

We zijn het roerend eens met de afdeling Logistiek van de Nationale Agenda Laadinfrastructuur: ‘Laat de laadvoorzieningen niet de bottleneck worden van zero emissie logistiek’.

Mijn hartenkreet voor vandaag is daarom: ‘Maak het mogelijk.’ Het zou geweldig zijn als vanmiddag duidelijk is wat er kan, wat er moet veranderen en wat er moet gebeuren. Om de laadinfra voor vrachtauto’s op tijd voor elkaar te hebben. Dat betreft publiek laden maar vanwege de verwachting dat het grootste deel op eigen terrein zal plaatsvinden vooral ook de private laadaansluitingen en -oplossingen.

Ik wens de organisatoren en alle deelnemers een waardevolle bijeenkomst met – zo zeg ik met een knipoog – waarde voor de toekomstige geschiedenis van de logistiek.